Halet-i ruhiyenin konforu bozuluyor tek bir harfle. Boş sözlükler kumbarasını doldurarak mezarlığa dönüştürüyor. Suskunluk çalsa kapıyı,girse o anda içeri,asla gitmeyecek kalıcı bir misafire dönüşecek.Farkında olduğun için açmıyorsun değil mi? Sorumsuz sessizliğin bozulsun istemiyorsun.Açılan yaralarından kanıyor tükenmeyen ayrılıkların. Hep aynı kurguda kalemler. Ölümü ölümsüzlük hissiyle inşa ediyorlar.
Her seferinde başka bir yerden giriyor tekinsiz yalnızlıklar.İliklerine kadar işliyor. Dualarda buluşmak isterken çoğu yürek,mutluluğa esbab olamıyor cama çarpan damlalar..
Kızıyorsun birilerine,hissetmeyen ruhunun hesabını soruyorsun. Oysa kimse senin defnettiğin geçiciliğinin hikmetini anlayamaz. O yüzden empati kurmasını bekleme zifiri dokunuşların. Bozguna uğramış şevkat duygularının yokluğunda nefes alışverişlerine odaklan..
İstediğin buydu..
Şimdi hissedebiliyor musun?
Kapıyı aç ya da yapa, her şey senin elinde.
YanıtlaSil