Kalemi kırık düşüncelerimin. Öylesi bir yalnızlığa gem vuruyor,bin bir türlü uğultunun gamlı ıslıkları çalınıyor kulağıma. Duymak istemesem de inatla karşıma çıkıyor.
Sonbaharın;geçmişinde önce rengarenk açıp sonra da havanın soğuk nefesine dayanamayıp kendinden geçmiş yaprakları gibi birer birer yere düşüyor mutluluklarım . Eğilip toplayamıyorum..Hiç tanımadığım bir gölgenin süpürgesinde toplanıp gidiyorlar belli belirsiz uçurumlara.
Yorgunluğumun getirdiği hüznü de kaldıramıyorum artık. Yüzümdeki gülümseme tonlarca ağırlıkta göz yaşından oluşuyor sanki. Maske taksam kurtulur muyum diye düşünüyorum ama yapamıyorum.Güneşi batmış mutsuzluğumu kapatacak bir maske bulamıyorum.
Bu kadar mı çaresizim diye düşünüyorum.Ellerim bu kadar mı tutmaz oldu? Göz göre uçup giden tüm aydınlıklarımın peşinden öylece bakakalmak zorunda mıyım?
Şöyle bir yelteniyorum doğrulmak için,kara bulutların "gidemezsin" der gibi kükreyişleri çiviliyor tekrar yerime. Karşı çıkabilirim,hayır diyebilirim ama yapmıyorum! Galiba istemiyorum. Böyle yaşamaya alışmış olacağımdan,atacağım her adım bana dipsiz kuyuların korkunçluğunu hatırlatıyor. Boşver diyorum,kabullenmişsin artık. Yorma kendini.
En iyisi olduğum gibi görünmek. Ağladığımda yapacağım şeyi de buldum nasılsa..
Sonbaharın;geçmişinde önce rengarenk açıp sonra da havanın soğuk nefesine dayanamayıp kendinden geçmiş yaprakları gibi birer birer yere düşüyor mutluluklarım . Eğilip toplayamıyorum..Hiç tanımadığım bir gölgenin süpürgesinde toplanıp gidiyorlar belli belirsiz uçurumlara.
Yorgunluğumun getirdiği hüznü de kaldıramıyorum artık. Yüzümdeki gülümseme tonlarca ağırlıkta göz yaşından oluşuyor sanki. Maske taksam kurtulur muyum diye düşünüyorum ama yapamıyorum.Güneşi batmış mutsuzluğumu kapatacak bir maske bulamıyorum.
Bu kadar mı çaresizim diye düşünüyorum.Ellerim bu kadar mı tutmaz oldu? Göz göre uçup giden tüm aydınlıklarımın peşinden öylece bakakalmak zorunda mıyım?
Şöyle bir yelteniyorum doğrulmak için,kara bulutların "gidemezsin" der gibi kükreyişleri çiviliyor tekrar yerime. Karşı çıkabilirim,hayır diyebilirim ama yapmıyorum! Galiba istemiyorum. Böyle yaşamaya alışmış olacağımdan,atacağım her adım bana dipsiz kuyuların korkunçluğunu hatırlatıyor. Boşver diyorum,kabullenmişsin artık. Yorma kendini.
En iyisi olduğum gibi görünmek. Ağladığımda yapacağım şeyi de buldum nasılsa..
"İyiyim demek"
Kalemine sağlık, harika olmuş...
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim ^^
YanıtlaSilEline sağlık.
YanıtlaSilBir şeyi daha öğreniyoruz hayattan mutluluklarımız bilmediğimiz bir yere doğru savrulurken, öğrendiğimiz bir şey daha oluyor. Alışmak.
Teşekkür ederim:)
YanıtlaSilÖğrenilmiş çaresizlik bizimkisi.Bulunduğumuz duruma öyle alışmışız ki hiç denemeden pes ediyoruz çoğu zaman..